Rozdział 1 "Bo jesteś Ty"

Ja chciałbym tak zawsze biec pod wiatr
Nie liczyć dni, ciągle zmieniać twarz
Sprawić, by czas wciąż owijał mnie
Wszystko to już dziś nie liczy się
Bo jesteś Ty
Zaczynasz ze mną dzień
Bo jesteś wciąż
Gdy zaczyna się noc
Już wszystko mam
Cóż więcej mógłbym chcieć?
Bo jesteś tu
I zawsze tu bądź

30 czerwca 2012r.

 

               Promienie słońca leniwie wdzierały się do pokoju i łaskotały po policzku uśmiechającą się przez sen Riley O’Harley. Dziewczyna westchnęła rozkosznie i otworzyła oczy, które swoją niebieską barwą robiły konkurencję wodom Oceanu Spokojnego. Przeciągnęła się jeszcze i zgrabnym ruchem zsunęła z wysokiego łóżka na pokrytą grubym dywanem podłogę. Miała wyjść z sypialni, ale odwróciła się i spojrzała jeszcze na śpiącego smacznie Bartka. Uśmiechnęła się szeroko i poczuła, jak serce zaczyna jej szybciej bić – zawsze tak się czuła w jego obecności. Spojrzała na zegarek i doszła do wniosku, że przygotuje ukochanemu śniadanie.

Weszła do łazienki, przemyła twarz letnią wodą i umyła zęby, by następnie zająć się czesaniem swoich kasztanowych włosów, które tak uwielbiał Bartek. Spięła je w luźny warkocz i obrzuciła krytycznym wzrokiem swoje odbicie w lustrze. Blada cera pięknie kontrastowała z ciemnymi włosami i ustami, lekko zadarty nos nadawał jej twarzy charakteru, a niebieskie oczy błyszczały tym magicznym blaskiem, o którym pisali najznamienitsi poeci. Ubrana w ulubioną piżamę – koszulkę Bartka, która dla niej mogła być tuniką, a nawet sukienką. Usatysfakcjonowana swoim wyglądem weszła ponownie do sypialni, pozbierała naczynia po wczorajszej kolacji i odsłoniła okna. Po raz drugi upewniła się, że ukochany jeszcze śpi, po czym cicho wymknęła się z pokoju.

Przeszył ją przyjemny dreszcz, gdy przemknęła boso po zimnych kafelkach i szybko weszła do kuchni. Jej dotychczasowy uśmiech powiększył się jeszcze bardziej, gdy weszła do pomieszczenia. Mama nauczyła ją porządku i każdego dnia, gdy Rilla widziała idealnie wysprzątaną kuchnie, czuła niesamowity spokój. Poza tym, kiedy była malutką dziewczynką i obserwowała krzątającą się po kuchni matkę, marzyła, że ona też kiedyś będzie gotować dla ukochanego mężczyzny. Uwielbiała te chwile, kiedy Bartek wracał do domu, a ona szykowała coś do jedzenia. Obejmował ją wówczas, zniżając się o te trzydzieści centymetrów do jej poziomu i całował w policzek. Na samo wspomnienie zrobiło jej się ciepło, a na twarz wystąpiły rumieńce. Potrząsnęła jednak głową i wróciła do rzeczywistości.

Schowała brudne naczynia do zmywarki, z lodówki wyjęła potrzebne jej artykuły spożywcze i zabrała się za szykowanie kanapek. Gdy na ostatnią kładła plasterek żółtego sera, zadzwonił telefon, który odebrała błyskawicznie, bojąc się, że dzwonek może obudzić śpiącego Bartka.

- Cześć, Zibi! Coś się stało? – zapytała, wychodząc na dwór przez drzwi tarasowe, by zerwać z grządki trochę szczypiorku i pomidorów na kanapki.

- A czy coś musi się stać, żebym zadzwonił do przyjaciółki? Szczególnie, że obchodzi ona dzisiaj urodziny? – Optymizm i beztroska Bartmana jak zwykle dała jej się we znaki. Na twarzy wykwitł jeszcze bardziej promienny uśmiech, a ruchy kobiety stały się lżejsze i pełne swobody.

- Wiesz, że zupełnie zapomniałam, że dzisiaj jest trzydziesty? Jakoś strasznie szybko ten czas leci…

- No widzisz, ja nie zapomniałem i chcę ci złożyć najserdeczniejsze życzenia. A prezent dostaniesz, jak się zobaczymy w przyszłym tygodniu. I, zanim mi przerwiesz, chcę powiedzieć, że nie musisz mi za to dziękować. Ale cię znam i wiem, że i tak to zrobisz.

- Faktycznie, bardzo dziękuję. Nie tylko za życzenia, ale za to, że dzięki tobie mogę teraz z uśmiechem robić kanapki ukochanej osobie, która jeszcze pochrapuje i przede wszystkim za to, że mogę czuć się szczęśliwą.

- Dobra, poddaję się. Studia dziennikarskie nie poszły na marne, nie przebiję cię w przemowach. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego i nie ma za co. No i walnij tego śpiocha ode mnie, jak się już obudzi. Trzymaj się, Rilluś!

- Ty też. Pa!

Po krótkiej wymianie zdań z przyjacielem w Riley wstąpiła jakaś niespodziewana energia. Szybko dokończyła robienie kanapek, które ułożyła na talerzu i postawiła na drewnianym parapecie, a sama zjadła jogurt z płatkami kukurydzianymi i wypiła ulubioną herbatę jaśminową.

               Zachęcona bezchmurnym niebem i jasno świecącym słońcem, wyszła na dwór i przeszła się po ogrodzie. Usiadła na ławeczce przy oczku wodnym i obrzuciła wzrokiem wszystko, co ma. Z uśmiechem i radością wspomniała ostatni rok.

               Trochę ponad rok temu została poproszona o napisanie reportażu o polskiej reprezentacji siatkówki. Była idealną kandydatką – matka Polka, ojciec Brytyjczyk – i z radością wróciła do kraju, który tak kochała. Na początku miał to być miesiąc, a została na zawsze. Na pierwszy ogień poszedł Bartman, którego od razu polubiła. W ramach integracji zabrał ją na imprezę, na której poznała Bartka, z którym teraz chciała spędzić całe życie. Pokochała nie tylko Kurka, ale całą reprezentację, która tak bardzo ją wspierała. I zmieniła wszystkie swoje plany przez jedno jego słowo. „Zostań”.

- Wszystkiego najlepszego, skarbie. Dlaczego mnie nie obudziłaś? – Wyrósł za nią jak spod ziemi, była tak zamyślona, że nie usłyszała jego kroków. I na miły początek dnia jego głos… Wstała i zarzuciła mu ramiona na szyję. Nic nie musiał mówić, ona wiedziała doskonale, o czym myśli. Po długiej chwili trwania w uścisku, wyswobodziła się z jego objęć i, patrząc na niego z obawą w oczach, zapytała:

- Ale chyba nie kupiłeś mi prezentu, co? – Bartek podrapał się po głowie i uśmiechnął nieznacznie. – Kochanie, mówiłam tyle razy, że nie chcę prezentów. Najlepszym darem losu jest to, że mogę spędzać czas z tobą.

- Wiem, że ich nie lubisz, ale nie mogłem się powstrzymać i… Auu! – jęknął i zgiął się w pół. Przerażona Rilla pochyliła się nad nim, obawiając się jakiejś kontuzji. Zbladła, a serce nie biło już z radości, ale przerażenia, które wyparowało, gdy spojrzał na nią z zawadiackim uśmiechem. Cofnęła się o krok, by zauważyć, że tym drobnym zabiegiem doprowadził do sytuacji, w której klęczał przed nią, trzymając w dłoni małe, czerwone pudełeczko.

- Nie wierzę, że… – Na jej twarz znowu wstąpił uśmiech.

- Jesteś dokładnie taka, jak w moich snach i marzeniach, a może jeszcze piękniejsza. Czy zechcesz wyświadczyć mi ten zaszczyt i zostać moją żoną? – Rilla upadła na kolana i przytuliła się mocno do Bartka, który poczuł właśnie, że ma wszystko, czego można chcieć. Jeszcze nic nie powiedziała, ale on już znał odpowiedź zanim otworzyła usta.

***

15 lipca 2012r.

               Siatkarze właśnie korzystali z pierwszych godzin dnia, podczas których mogli odpocząć od treningów, które rozpocząć się miały już niedługo. Zwycięstwo w Memoriale Huberta Wagnera w Zielonej Górze było dla nich celem koniecznym do osiągnięcia. Chociaż w tym momencie powinni skupiać się tylko na jak najlepszym rozegraniu spotkania, myśli Bartosza Kurka były zaprzątnięte czymś innym.

- Zibi, możemy pogadać? – zapytał, podchodząc do roześmianego Bartmana.

- Jasne. – Oddalili się nieco od hałaśliwego tłumu sportowców i usiedli na drewnianej ławeczce w cieniu. – O co chodzi?

- Będziesz moim świadkiem? – Bartek wyrzucił z siebie te słowa z prędkością wystrzału z karabinu maszynowego.

- Ty i Rilla… – Bartman przelotnie spojrzał na kobietę, która aktualnie prowadziła wesołą konwersację z Cichym Pitem i Winiarem. – Bierzecie ślub?

- Nie… Ja i królowa Elżbieta, wiesz? – Męczyła go ta rozmowa, chciał, żeby zakończyła się jak najszybciej. - Druga? 
 - Dla ciebie może być nawet pierwsza – rzucił coraz bardziej zniecierpliwiony Kurek.

- Nie sądziłem, że kręci cię profanacja zwłok… – Za chytrym uśmieszkiem Zibi ukrywał ogromne zdziwienie ślubem przyjaciela.

- Bartman! – Wściekły Kurek wyglądał naprawdę przerażająco, ale nie na tyle, by wystraszyć Zibiego.

- Wiem, że tak się nazywam. Dobra, wyświadczę cię tą przysługę.

- Jaką znowu przysługę?

- Będę twoim świadkiem, koguciku! Ale mnie zaskoczyłeś. Myślałem, że ten pierścionek to prezent urodzinowy. Ty się żenisz, nieprawdopodobne, stary!

W tym momencie podeszła do nich Rilla, a jej promienny uśmiech roztopił serca dwóch panów. Jeden miał zostać jej mężem, a drugi był „ojcem” ich związku. Bartek szybko jednak zauważył kluczyki w jej dłoni i zaniepokojony zapytał:
- Gdzie jedziesz?
- Cześć, kochanie! Też się cieszę, że cię widzę. – Riley uwielbiała droczyć się z narzeczonym, w czym wtórował jej Bartman, do którego też puściła właśnie oczko.

- To jest oczywiste. Ale gdzie jedziesz?
- No i widzisz, jak ty mnie słuchasz. Wczoraj wieczorem mówiłam ci, że jadę na dworzec po Di.

- Jaką znowu Di? – zapytał Kurek, drapiąc się po głowie, a Rilla teatralnie wywróciła oczami, a następnie spojrzała na Bartmana, niemo błagając o ratunek.

- Zibi, uszczypnij mnie, bo nie wierzę, że ten tuman zostanie za trochę ponad tydzień moim mężem! – Oparła dłonie na ramionach narzeczonego, wspięła się na palce i pocałowała go w usta. Na tyle krótko, by nikogo nie zgorszyć, ale wystarczająco długo, by podkreślić swoją przynależność do niego. – Do zobaczenia, kochanie. Wracam za kwadrans.

- Wracam za kwadrans, wracam za kwadrans – mruczał Bartek, patrząc za oddalającą się sylwetką Rilli. – A potem woła, żebym wyłączył zupę za dwie godziny…

***

Cóż, po dłuższym namyśle (dziękujemy Ozilli za zwrócenie uwagi) doszłyśmy do wniosku, że dwa rozdziały na tydzień to troszkę za dużo, więc będzie jeden tygodniowo - we wtorki. Na stronie głównej bloga widnieje nowy, piękny szablon, za który bardzo dziękujemy Chesire z Wyimaginowanej Grafiki. Czy coś jeszcze? Chyba nie. Dwa - trzy pierwsze rozdziały mają charakter wprowadzający, a potem akcja pójdzie już do przodu.

Dziękujemy za wszystkie miłe słowa, postaramy się nie zawieść oczekiwań.

Pozdrawiamy

I&F.