Rozdział 3 "The Show"

Jestem po prostu nieco zamknięta w sobie
Życie to labirynt, a miłość jest zagadką
Nie wiem, gdzie iść, nie mogę zrobić tego sama. Próbowałam
I nie wiem dlaczego

Jestem tylko małą dziewczynką zagubioną w chwili,
Tak bardzo się boję, ale tego nie pokazuję
Nie mogę zgadnąć
Muszę się dostosować, wiem
Mam wynająć wejściówkę
I po prostu cieszyć się przedstawieniem

15 lipca 2012r.

               Kiedy wysiadała z pociągu na stacji, uderzyła ją fala gorącego powietrza i szum dookoła. Chwyciła mocniej za rączkę walizki i zeszła ze stopni na kamienną posadzkę. Odgarnęła włosy do tyłu, mocniej przytrzymała torebkę i rozejrzała się wokół. Mnóstwo piszczących, przytulających się ludzi, którzy też skądś i dokądś przyjechali. Tak jak ona. Uniosła głowę i wspięła się na palce, by wypatrzyć w tłumie swoją przyjaciółkę. Wreszcie ją zobaczyła.

               Rilla wyglądała jak zwykle ślicznie i naturalnie. Obcisłe ciemne dżinsy i zwiewna kolorowa bluzka podkreślały jej nienaganną figurę godną modelki. Rozwiane kasztanowe włosy odgarnęła z twarzy czarnymi okularami przeciwsłonecznymi, a w rękach trzymała kartkę z wypisanym na niej imieniem i nazwiskiem przybyłej przyjaciółki. Kiedy zobaczyła Dianę w tłumie, uniosła kartkę do góry i uśmiechnęła się. Szepcząc co chwilę słowa przeprosin, przepychała się w kierunku przybyłej przyjaciółki. Przez kilka sekund stały naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem, by nareszcie zacząć piszczeć z radości i przytulać się.

               - Jak ty pięknie wyglądasz! Miłość ci służy. – Dziewczyny dalej się ściskały i nie mogły się nacieszyć swoją obecnością. Przez ostatnie miesiące rozmawiały jedynie na Skypie lub przez telefon.

               - Och, daj spokój. Ja zwyczajnie, ale ty jak księżniczka. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że wreszcie się uśmiechasz. Nie sztucznie, nie przez łzy. Uśmiechasz się tak promiennie, że zastanawiam się, czy ktoś nie poprawił ci ostatnio humoru…

               - Jeśli o to pytasz, nie ma nikogo takiego. Przynajmniej faceta, bo na razie po prostu się cieszę, że cię widzę.

               - Chodź, chodź. Musisz szybko wszystkich poznać, a ja mam tak wielką ochotę na lody i długą rozmowę w kawiarni. Co ty na to

               - Jestem jak najbardziej na tak. A wiesz, że dostałam dzisiaj propozycję udokumentowania poczynań siatkarzy na memoriale i Igrzyskach? Zgodziłam się. Znasz ich lepiej, podpowiesz mi coś, jakby co, no nie?

Di zabrała walizki i podążyła za Rillą. Chwilę później siedziały w terenowej Toyocie, a dziennikarka odpalała silnik. Uwagę Diany przykuł stylowy zegarek zapięty na wyjątkowo szczupłym nadgarstku przyjaciółki i piękny pierścionek zaręczynowy z rubinem otoczonym małymi brylancikami. Wyciągnęła ramię w kierunku dłoni kobiety i stanowczym głosem zażądała:

               - Pokaż. – Uważnie przyjrzała się pierścionkowi, marząc, że kiedyś dostanie podobny od ukochanego mężczyzny, a potem odezwała się z uśmiechem: – Musi cię bardzo kochać, skoro jako dodatek to pierścionka, który jest absolutnie zachwycający, dodał jeszcze równie piękny zegarek.

               - Och, nie! Aż tak wspaniały nie jest. Zegarek to prezent urodzinowy od Zbyszka Bartmana.

               - Czekaj, moja współlokatorka mówiła mi, żebym zrobiła mu dużo zdjęć, ale nie bardzo wiem czemu.

               - No właśnie, miałam z tobą o nim pogadać. – Rilla westchnęła i zmieniła biegi. Po chwili powiedziała: – On jest najlepszym przyjacielem Bartka i będzie świadkiem. Uważaj na niego. Jest bardzo sympatyczny i uwielbiam go, ale… to specyficzny człowiek.

               - Czytałam, że dosyć arogancki.

               - Mało powiedziane, ale nie dlatego cię ostrzegam. – Riley zerknęła w boczne lusterko, jakby chciała uniknąć spojrzenia Dianie prosto w oczy.

               - A więc czemu? – Blondynka była coraz ciekawsza tego całego Bartmana i miała dziwne wrażenie, że rady, które daje jej przyjaciółka, przydadzą się.

               - Ludzie mówią, że od jego ego jest większa tylko jedna rzecz.

               - Tupet? – Na twarzy Di wykwitł szeroki uśmiech, który zbladł na widok ponurej miny Rilli.

               - Nie, urok osobisty. Nie chcę, żebyś się nabrała na jego czułe słówka albo żebyś wdała się z nim konflikt. Wiem, że jesteś dorosła i nie powinnam cię pouczać, ale nie znasz go. Jest cudownym człowiekiem, ale wiadomo, że każdy ma wady. Ja tylko ostrzegam, Di. O, już jesteśmy na miejscu.

               Rilla zaparkowała w cieniu tuż przed hotelem i odwróciła się, by odpiąć pasy bezpieczeństwa. Natrafiła na czujne spojrzenie Di, która zaraz zapytała:

               - Czy jest jeszcze coś, co chciałabyś mi powiedzieć, Rilluś? – O’Harley właśnie miała odpowiedzieć, ale wtedy ktoś od zewnątrz otworzył drzwi z jej strony. Tym kimś był oczywiście Bartek.

               - Czekałem z zegarkiem w ręku. Minęło dwadzieścia pięć minut. – Uśmiechem odpowiedziała na pocałunek narzeczonego, a Dianie rzuciła spojrzenie z serii „pogadamy później”.

Nie mogąc powstrzymać radosnego uśmiechu, w który mimowolnie wykrzywiły się jej usta, spojrzała w bok. Cieszyło ją szczęście przyjaciółki, którą znała już od wielu lat i mimowolnie przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie.

Dwunastoletnia blondynka wybiegła o własnych siłach z gabinetu lekarza, a po jej bladej twarzy spływały słone łzy. Poświęciła dwa miesiące na rehabilitacje i treningi w Zakopanem. Pozwoliła wywieźć się do tego durnego sanatorium, by wszystko zaprzepaścił jeden osąd.

„Podczas upadku został uszkodzony staw. Podczas upadku został uszkodzony staw. Podczas upadku został uszkodzony staw.”

Jedno zdanie odbijało się wciąż w jej drobnej główce, gdy wbiegła do jakieś sali z mini basenikiem, nad którym usiadła.

„Przykro mi, ale kontuzja jest na tyle poważna, że powrót do tańca wydaje się w tym przypadku niemożliwy.”

Objęła się ramionami, cicho łkając. Tyle razy udowadniała wszystkim, ile jest warta… Tyle poświeciła dla baletu… By ten lekarz, który wmawiał jej, że rzekomo mu przykro, wszystko zaprzepaścił. Ona widziała już ten jego złośliwy uśmieszek!

- Przepraszam, że przeszkadzam… - zaczęła rudowłosa dziewczynka, która pojawiła się jakby znikąd.

- Nie przeszkadzasz – powiedziała drżącym głosem, ocierając łzy, które uparcie nie chciały przestać płynąć z jej oczu. Wtedy jeszcze nie wyobrażała sobie dnia bez tańca.

- Jestem Riley, a ty to…?

- Diana.

- Di, co ci jest? – spytała Rilla, marszcząc przy tym zabawnie brwi, a blondynka jedynie pokręciła głową z uśmiechem.

- Lepiej przedstaw mnie swojemu narzeczonemu – nakazała wesoło, odgarniając przy tym pasmo włosów za ucho.

- Bartek poznaj moją przyjaciółkę Dianę Stankiewicz, Di poznaj mojego przyszłego męża Bartosza Kurka – oznajmiła kasztanowłosa i Stankiewicz nie mogła zignorować jej tajemniczego błysku w oku, kiedy zerknęła na swojego narzeczonego.

- Tyle o tobie słyszałam, że wydaje mi się jakbym cię znała. No i fantastyczny wybór pierścionka. Ładniejszy niż ten, który Cate dostała od Williama – zaśmiała się blondynka radośnie.

- Bardzo mi miło i w ogóle, ale wiecie dziewczyny… Ja to trochę się spóźniłem na trening… - zaczął Kurek, wiercąc się przy tym niespokojnie.

- Zdefiniuj pojęcie „trochę” – zażądała Rilla tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- No tak… Kwadrans, mniej więcej…

- Mniej czy więcej? – spytała Diana zaniepokojona. Naprawdę tylko jej takiego pierwszego wrażenia na trenerze reprezentacji brakowało! Jeszcze facet uzna, że jest nieprofesjonalna.

- Pewnie więcej… - odpowiedział Bartek, wzruszając ramionami z uśmiechem.

Blondynka błyskawicznie odpięła pas bezpieczeństwa i zostawiając w aucie swoją walizkę, chwyciła torebkę z aparatem i pognała w kierunku hali sportowej, na której to zapewne trenowali siatkarze.

Bartosz Kurek w tym czasie obdarzył swoją narzeczoną pytającym spojrzeniem, na które to kasztanowłosa odpowiedziała kolejnym pocałunkiem. W końcu oderwali się od siebie niechętnie i ruszyli śladem Stankiewicz.

Pierwszy dzień pracy i już spóźnienie. To naprawdę fantastyczny początek, aż strach pytać, co będzie dalej – pomyślała Di energicznie pukając do gabinetu trenera. Ignorując przyspieszone bicie serca, pociągnęła za klamkę po usłyszeniu zaproszenia.

Nie interesowała się zbytnio siatkówką, ale na szczęście miała o niej jakie takie pojęcie i mogła śmiało powiedzieć, że trener Anastasi wywarł na niej pozytywne wrażenie od pierwszego spojrzenia. Może to ten serdeczny uśmiech, którym powitał ją od progu? Nie mogła się powstrzymać od odwzajemnienia go.

- Dzień dobry, nazywam się Diana Stankiewicz i z tego, co mi wiadomo miałam udokumentować pracę pańskiej drużyny podczas memoriału oraz igrzysk – odparła po angielsku nie mogąc powstrzymać nerwowego przebierania w powietrzu palcami.

- Tak, tak… Sponsorzy mnie już o tym powiadomili i nie pozostaje mi nic innego oprócz wręczenia pani przepustki i powitania w naszej siatkarskiej rodzinie – odpowiedział w tym samym języku trener ściskając jej drobną dłoń.

- Ciekawe czy zauważył, że mnie nie ma? – zastanawiał się w tym czasie Kurek, kierując to pytanie do Rilli, która nie mogła powstrzymać melodyjnego śmiechu na samą myśl, iż Anastasiemu mogłoby coś umknąć.

Bardzo lubiła tego mężczyznę i na chwilę obecną mogła śmiało powiedzieć, że on też darzył ją sympatią. W końcu to ona troszczyła się o jego zawodnika.

Na halę jak gdyby nigdy nic wkroczył uśmiechnięty trener razem z pogodną Dianą. To była miła odmiana. O’Harley wiedziała, ile utrata pasji kosztowała blondynkę i dziewczyna przeżywała ją nawet teraz. Mimo wszystko ten uśmiech musiał coś oznaczać. Czyżby upragniona stabilizacja?

- Panowie oto Diana Stankiewicz, urocza, jak się zdążyłem przekonać, pani fotograf, którą sponsorzy wyznaczyli do dokumentacji naszych poczynań na memoriale jak i igrzyskach – powiedział fizjoterapeuta zawodników, wskazując na drobną blondynkę.- I Kurek! Spóźnienie!

- Witam – powiedziała zarumieniona dziewczyna.

- Pani aparatka! – wykrzyknął niczym niezrażony Nowakowski, machając do niej z uśmiechem.

- Piotrek, tak? – upewniła się blondynka, a mężczyzna pokiwał głową wesoło.

- Czy ona właśnie nazwała Cichego Pita, Piotrkiem? – spytał Bartman, wskazując na Dianę palcem i w tej samej chwili dziewczyna obróciła się w jego kierunku.

Przekrzywiła głowę na bok, z uwagą przypatrując się siatkarzowi, przed którym tak usilnie ostrzegała ją Rilla i musiała przyznać, że mężczyzna był przystojny… Spojrzenie stalowych oczu spotkało się z jej własnymi i w jednej chwili w je brzuchu pojawiły się już tak dawno zdechłe motyle. To był zły znak.

W końcu miłość do siatkarza to same komplikacje, a wkrótce razem z Rillą miały się o tym przekonać na własnej skórze. Odwróciła się ponownie do przyjaciółki z tym samym wesołym uśmiechem, co wcześniej

- Jak ty z nimi wytrzymujesz? – spytała, nie oczekując odpowiedzi. – Przecież ja to się kompleksów nabawię!

***

Tak, oto kolejny rozdział. Fabuła zaczyna się powoli zawiązywać, następny rozdział będzie już żywszy - tak jak każdy kolejny. Bardzo dziękujemy za wszelkie miłe słowa pod ostatnim postem - czytanie Waszych domysłów jest wyjątkowo ciekawe i dające satysfakcję, gdy odbieracie coś dokładnie tak, jakbyśmy chciały.

Pozdrawiamy

Autorki.