Rozdział 5 „Never ending story”

Obróć się wokoło i uważnie patrz.
Lustrem twoich marzeń stanie się jej twarz.
Uwierz mi, że jestem wszędzie, w oczu twoich słońcach,
na kartkach powieści, która nie ma końca.
Sięgnij gwiazd, wraz z fantazją wzleć,
śnij swój sen, a on spełni się.
Między chmurami na tęczy sekretny świat się mieści.
Oto właśnie prawda wiecznej opowieści,
opowieści.

20 lipca 2012r.

            - Bartek, podjedź po Dianę, proszę, bo ona nie za bardzo chcę przyjechać, a ja z kolei chcę, żeby była. – Rilla nakrywała stół na kolację i rozmawiała z narzeczonym, który właśnie wyszedł z hali po długiej rozmowie z trenerem. – Ojej, przestań, dobrze? Wiesz, że nie najlepiej dogaduje się ze Zbyszkiem. Potrzebuje czasu, żeby do niego przywyknąć i zwracać uwagę tylko na zalety. Też cię kocham, do zobaczenia.

            Odłożyła telefon na komodę, obróciła się w kierunku stołu i przekrzywiwszy lekko głowę zastanawiała się, co jeszcze powinna zmienić. Uznała, że nic, więc ruszyła do kuchni, by oddać się drugiej obok dziennikarstwa wielkiej pasji – gotowaniu. Wiedziała, że będą wyczerpani – chłopcy po intensywnym wysiłku fizycznym, a Diana po całym dniu robienia zdjęć. Przygotowała, więc swoją popisową sałatkę z brokułami, sakiewki z ciasta francuskiego i upiekła ulubione ciasto Zbyszka – sernik z czekoladą. Rzadko mogli sobie pozwolić na takie przyjemności, ale uznała, że zważywszy na okazję, skusi się, na chociaż jeden kawałek. Była mu wdzięczna, że dbał o Bartka tam, gdzie ona nie mogła dotrzeć i był jej przyjacielem w każdym momencie. Tak bardzo chciała, żeby dogadali się z Di – wtedy nic więcej by jej do szczęścia nie brakowało. Czy to nie Bartman powiedział jej kiedyś, że uzależnia swoje szczęście od innych ludzi i nie powinna tego robić, bo będzie wiecznie nieszczęśliwa?

            Kiedy podsmażała migdały do sałatki na patelni, poczuła charakterystyczną wodę kolońską przyjaciela, a następnie krótki pocałunek w policzek. Nie odwróciła się, więc oparł brodę na jej ramieniu i wyszeptał;

            - Dziękuję, że dajesz mi, chociaż tą chwilę normalności, której tak bardzo potrzebuję. – To był jej Bartman: pod maską obojętności i arogancji skrywał prawdziwe uczucia. W tym właśnie momencie do pokoju weszła Di, którą zszokowała przyjacielskość, z jaką Zibi odnosił się do Rilli.

            - Pozwolisz, że odniosę kwiaty do wazonu? Przypilnuj mi migdały, dobra? Och, witaj Di! – Uściskała przyjaciółkę i pobiegła poszukać wazonu, całując przy tym przelotnie Bartka. Zbyszek kiwnął głową w stroną Diany, a ta odpowiedziała mu tym samym.

            - Widzę, że moja żona szykuje swoja popisową sałatkę! – Krzyknął zachwycony Kurek.

            - Żadna żona, mój drogi – zaśmiała się kasztanowłosa, wymierzając mężczyźnie sójkę w bok. Przyciągnął ją do siebie i złożył na jej ustach romantyczny pocałunek. Widząc ich w kuchni, Stankiewicz przypomniała sobie, jak bardzo Rilla pragnęła gotować dla ukochanego. Mówiła kiedyś, że chce się poczuć, jak typowa pani domu. Teraz chyba wreszcie to osiągnęła i Di cieszyła się z jej szczęścia.

            - I mam jeszcze coś specjalnie dla ciebie, Zbyszek. Jak nie będziesz jadł, to cię chyba odstrzelę, bo zajęło mi całe popołudnie. – Uśmiechnęła się uroczo i wyciągnęła z lodówki talerz z ciastem. Bartman wyjął jej go z rąk, wziął na ręce i zaczął tańczyć po kuchni, zdobywając przy tym oklaski Bartka.

            - Dziewczyno, ja chyba zrobię wyjątek i się z tobą ożenię – mruknął, mrugając do niej porozumiewawczo.

            - Oj, nie zapędzaj się! – Krzyknął Bartek i wyswobodził ukochaną z ramion przyjaciela. – Stary, przyzwyczajaj się do myśli, że nie możesz mieć każdej.

            - Bartusiu, Bartusiu! On by się ożenił z moją kuchnią, nie ze mną – uśmiechnęła się Riley i nakazała gościom usiąść do stołu. Diana czuła się tak, jakby nie pasowała do tego towarzystwa. Może to po prostu onieśmielenie dziwnym zachowaniem Zibiego?

            - Rilluś, a ty jakiego drinka się napijesz?

            - Ja już piłam – powiedziała trochę zbyt szybko, a spojrzenie jej i Di się spotkały. – Nalej mi soku jabłkowego.

            - W porządku. – Kurek najwyraźniej nie wychwycił nic niepokojącego w głosie ukochanej i podszedł do barku z Zibim. Di została pod pretekstem pomocy Rilli.

            - Nie domyśla się?

            - Skąd! Wiesz, jacy są faceci. – Podała jej tacę z sakiewkami i, widząc jej minę, zapytała: - Co się dzieje?

            - Dlaczego on dzisiaj tak bardzo udaje?!

            - Bartman? On nie udaje, kochanie. On zawsze taki jest. Tylko, że ciężko jest zdobyć jego zaufanie. A jeśli komuś nie ufa, to jest oschły. – Diana spojrzała ponownie na Zbyszka i przez myśl jej przemknęło, że może to jego szukała. Szybko odpędziła tą myśl i odpowiedziała:

            - W takim razie, może go polubię…

            Z westchnieniem czując się zupełnie jak piąte koło u wozu zasiadła z niezbyt wesołą miną do stołu ignorując natłok pytań w jej głowie. Miała wrażenie, że zaraz eksploduje, a na dodatek naprzeciwko niej zajmował miejsce Bartman, który uśmiechał się radośnie, śmiał, żartował. Nikt nie mógł być aż tak dobrym aktorem, więc skapitulowała. Problem polegał w tym, że ona z całą pewnością wolałaby go nienawidzić.

- Jak tam pierwszy mecz? – Spytała Rilla, kierując pytanie do dwójki graczy, który właśnie zaśmiewali się z rozmowy Nowakowskiego i Ignaczaka po spotkaniu z drużyną Iranu.

Polska drużyna wygrała pewnie, choć końcówka pierwszego seta spowodowała, że nawet Diana przez chwilę zapomniała o robieniu zdjęć i sama dopingowała chłopaków. Później na szczęście wzięła się w garść i powróciła do swojej pracy z należytym dystansem, którego zabrakło trenerowi, bo nawet z drugiej połowy boiska słyszała jak Anastasi przeklinał po każdym punkcie zdobytym przez rywali.

Jedna akcja szczególnie została jej w pamięci, kiedy to Bartman musiał podjąć decyzję błyskawiczną. Skoczył do piłki i nie przejmując się podwójnym blokiem przeciwników uderzył w nią z siłą godną podziwu. Chyba większość kibiców nie mogła powstrzymać uśmiechu, kiedy kilka sekund później zawodnik polskiej reprezentacji zaczął wrzeszczeć w przypływie euforii. Właśnie wtedy Diana odkryła zupełnie innego Zibiego, który pojawił się i podczas kolacji.

To zabawne, ale w ciągu tych kilkudziesięciu minut obserwacji meczu przez obiektyw aparatu dostrzegła całe piękno siatkówki. Walkę o każdą piłkę, o to jedno upragnione „oczko” symbolizujące jeden krok do zwycięstwa. Na boisku jeden gracz przestawał mieć znaczenie. Nie było miejsc na gwiazdorzenie. Tam zawodnicy zmieniali się w jeden organizm, toczący batalię do ostatniego gwizdka.

Zmieniali się w drużynę.

Z westchnieniem kreśliła widelcem coraz to bardziej skomplikowane wzory, a czując na sobie czyjeś spojrzenie podniosła głowę by napotkać na swojej drodze szare oczy Bartmana z łobuzerskimi iskierkami… Iskierkami, które tak bardzo jej o kimś przypominały. Odetchnęła głęboko bębniąc palcami w stół, a Rilla w końcu posłała jej ciężkie spojrzenie.

- Oto przykład okropnej nerwicy… - Powiedziała przyjaciółka Stankiewicz, gdy ta posłała jej szeroki, a zarazem przepraszający uśmiech. – No dalej Di. Rozwiń temat.

- Jaki temat? – Spytała bezradnie blondynka, a Kurek zaśmiał się radośnie.

- No, a podobno to ja myślę o niebieskich migdałach – powiedział Bartosz kręcąc głową z uśmiechem.

- Mówiliśmy o zdjęciach. Masz jakieś kompromitujące momenty? – Zaciekawiła się kasztanowłosa.

- Tylko jeden – zachichotała Stankiewicz wzruszając ramionami, a dociekliwe spojrzenia zgromadzonych przy stole zachęciły ją do kontynuowania tematu. – No uchwyciłam moment, kiedy trener Iranu myśli, że nikt nie patrzy i dłubie w nosie.

Cała trójka zaśmiała się radośnie, a Diana tym razem jedynie wzruszyła skromnie ramionami. Odkąd fotografia pochłonęła ją bez reszty minęło już siedem lat i to zapewne zdjęcia zalepiły pustkę w jej sercu po balecie. Oczywiście swoją część miała również Riley, która przez cały ten czas ją wspierała. Była dla niej bardziej siostrą niż przyjaciółką zwłaszcza po kłótniach z matką wspierała ją jak mało, kto.

- Ona chyba ma tendencję do odpływania w różnych momentach rozmowy – usłyszała znajomy głos, który należał do nikogo innego niżeli Bartmana. Pokręciła głową z uśmiechem przecierając przy tym czoło ze zmęczeniem.

- Nie odpłynęłam, a przynajmniej nie do końca – powiedziała czując się nieco swobodniej w towarzystwie ‘innego’ Zibiego.

- No to teraz bardzo uważaj, bo mam dla ciebie propozycję Diano… - zaczęła Riley i kiedy brała w dech Kurek zachichotał.

- Nie ma problemu. Będę robić zdjęcia na weselu – oznajmiła z uśmiechem patrząc na dwójkę przyszłych małżonków, którzy wpatrywali się w nią z oszołomieniem.

- Ale skąd…

- To dosyć proste. Jestem bardzo zdolną panią fotograf z niezłym sprzętem, więc to chyba logiczne, że mogłaś mnie o to poprosić zważywszy na fakt, iż na weselu nie chcecie obcych – wzruszając ramionami pogodnie założyła zbłąkane pasmo włosów za ucho.

- Spryciara – skomentował jedynie Bartman, a gdy przeniosła na niego spojrzenie nie zauważyła śladu dawnej wrogości.

- No, a teraz idę do hotelu, bo padam na twarz i resztę części ciała, których nie będę wymieniać – bąknęła Diana, wstając od stołu, a Kurek z uśmiechem zaoferował jej podwiezienie. Miała jeszcze tyle rozumu by tej propozycji nie odmawiać.

Grzecznie podziękowała za zaproszenie na kolację by pożegnać się z panią domu, jak i Bartmanem, kiedy tylko zniknęła Rilla nie mogła się powstrzymać od rosnącego uśmiechu, którym to obdarowała przyjaciela.

- No i jak? Dogadacie się? – Spytała z niecierpliwością przygryzając dolną wargę, a siatkarz w odpowiedzi wzniósł oczy do nieba.

- Spokojnie na ślubie nie dojdzie do skandali – obiecał z szerokim uśmiechem nawet nie zdając sobie sprawy jak daleko to stwierdzenie jest od prawdy. 

***

 Z jednodniowym opóźnieniem oddajemy wam rozdział piąty. 

Tak, odzywa się Aleksandra, która łaskawie zwlekła chory tyłek z łóżka. Blogspot, doprowadził mnie do szewskiej pasji, bo pamiętam hasło, a nie mogłam się zalogować. Grr, widać nie tylko onet miewa odchyły.

Pozdrawiamy,

I&F.